Geçmişe Mektup

Bu yazdıklarım geçmişe armağan olsun. Bir hiçliğe uzanacak cevapsız kalacak geçmişe. Anlatmak istiyorum her şeyi, mum ışığının aydınlatmaya çalıştığı bir dağ evinin karanlık odasında bulunan o camın ardında oturarak. Aceleye hiç gerek yok nasıl olsa bir yere yetişmeye çalışmıyorum, sakinim, sadece dışarıyı izliyorum ve elim kağıda varıyor. Evet, hissediyorum gerçekten hissediyorum bir şeyler karalıyor elim, bir şeyler yazıyor kalemim ama kağıda bakmıyorum. Bakamam ne hissediyorsam o, anlamlı şeyler çıkmayacak belki, sadece yazıyorum.

Ah bir şeyi unutuyordum, çayım... Çayım olmazsa olmaz, o benim kadim dostum belki de sırdaşım. Ruhumun demlenmesini ona borçluyum, bana çok örnekler sundu ve buna minnettarım. Bir tiryakiyim, bu çaya mı aşka mı bilmiyorum.

Sevgili,
Bu mektup sana, özlemin o kadar arttı ki bu bedende ruhum şifa eylemez oldu bana. Kendimi kapadım bu ıssız yapıya. Yabancı oldu bu diyarlar. Rüzgarın estiği yerde olmak istiyorum, sürüklenmek. Olgunlaşmış belki de ölmeye başlayan ruhumla ebedi bir seyahat istiyorum. Evet hepsi bahane ben seni arzuluyorum. Bu dağ evide yalan, ben sensiz yurtsuzum onu anlatmak istedim. Hani derler ya yalnızlığın ezgisi heh! İşte tam olarak bu. Bu ezgi kurduruyor bu hayalleri bana. Sesini rüzgar belledim, gözlerini, yüzünü manzaram, ihtiyacım var sana. Ya adarım kendimi Tanrı’ya bu ıssız dağ evinde ya da yıllanırım tozlu raflarda bu kağıt parçaları arasında. Bir gün hissetmen dileği ile bu kağıdı bırakıyorum rüzgara ben gidemiyorsam o gitsin rüzgarın estiği yere... sürüklensin...

Ağzımda bir ezgi, Yağmur Yüreklim...